Ένα γουρούνι!

 

Σήμερα έχει πανσέληνο, ψες είχαμε τα πρωτοβρόχια. Στις έξι το πρωί ξεκίνησα τη γνώριμη μου συνήθεια των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων: το περπάτημα στο μονοπάτι της φύσης, δίπλα στην Αλυκή της Λάρνακας.


Αυτό το πρωινό αγκάλιασμα με τη φύση δεν είναι τόσο απλό και «αθώο» όσο ίσως φαντάζεται κανείς· κρύβει κάθε φορά μικρές εκπλήξεις, άλλες γλυκές κι άλλες απρόσμενα δυσάρεστες. Ενώ η πόλη ακόμη χασμουριέται και πνίγεται μέσα στον μεταμεσονύκτιο ύπνο της, η Αλυκή ξυπνά αργά, φωτισμένη από τις εναλλαγές του ήλιου και του σκότους. Στο βάθος, τα φωτεινά κολιέ της πλευράς του αεροδρομίου αρχίζουν να σβήνουν, κι απομένουν μόνο οι δυνατοί προβολείς να καθρεφτίζονται στα ήρεμα νερά της λίμνης.
Το πρωινό αυτό προμηνυόταν διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Οι αιτίες πολλές: το ολόγιομο φεγγάρι κατρακυλούσε αργά προς την κρυψώνα του, πίσω από τις βουνοκορφές της Μονής Σταυροβουνίου, ενώ στο πλάτωμα του μονοπατιού οι μικρές λιμνούλες –κατάλοιπα της νυχτερινής βροχής– καθρεφτίζαν το είδωλο της σελήνης στα νερά τους. Η γη ανάβλυζε μυρωδιές μοναδικές· τα φυτά ξαναβρίσκαν την ανάσα τους μετά το πλύσιμο από τη σκόνη του καλοκαιριού, και ο αέρας, υγρός και ζωντανός, σου έφερνε μια σχεδόν αισθησιακή ευφορία.
Ανυπομονούσα να δω και να ακούσω τα πρώτα φλαμίνγκο. Μα δυστυχώς, παρ’ όλο που η στάθμη του νερού ήταν ικανοποιητική, τα φοινικόπτερα δεν ξεγελάστηκαν να μεταναστεύσουν τόσο νωρίς. Έμειναν πιστά στις βαθιές αφρικανικές λίμνες τους, προμηνύοντας πως η βροχή μας είναι περαστική και το νερό της Αλυκής σύντομα θα εξατμιστεί κάτω απ’ τον φλογερό ήλιο του φθινοπώρου, παρατείνοντας την ανομβρία.
Στο πρώτο χιλιόμετρο από τα τέσσερα της διαδρομής, μια απρόσμενη εικόνα με άφησε άφωνο: δύο αυτοκίνητα, βυθισμένα στη μέση της τεράστιας Αλυκής, ακίνητα σαν μυγάκια πάνω σε γυαλιστερό ασπρόγκριζο φόντο. Γέλασα με τη σκέψη πως μόνο με ελικόπτερο θα μπορέσουν οι ιδιοκτήτες να τα βγάλουν από εκεί· κι αν τα καταφέρουν, θα τους περιμένει ένα βαρύ πρόστιμο, αφού παρά τις εμφανείς πινακίδες απαγόρευσης εισόδου, τόλμησαν να παρανομήσουν.
Πιο πέρα, στο τέρμα, τα τεράστια πτητικά «λεωφορεία» –τα αεροπλάνα– απογειώνονταν το ένα πίσω από το άλλο για τις πρωινές τους πτήσεις, σκορπίζοντας ανθρώπους και όνειρα σε αεροδρόμια όλου του κόσμου.
Στη διαδρομή της επιστροφής, έχοντας στα αριστερά τον Τεκκέ, το χαρακτηριστικό σύμβολο της Αλυκής, και πιο πέρα το βουνό της Μονής Σταυροβουνίου –σαν ξεχασμένο ηφαίστειο, με τις πλαγιές του στολισμένες από ανεμογεννήτριες–, ένιωθα τη φύση να με συντροφεύει. Πουλιά κελαηδούσαν πού και πού, κοράκια και φάσσες στόλιζαν τους γυμνούς ευκαλύπτους, ενώ δυο φραγκολίνες πετάχτηκαν ξαφνικά μπροστά μου, τρομαγμένες από τα βήματά μου.
Ο ιδρώτας άρχισε να κυλά πάνω στο κορμί, καθαρίζοντας το σώμα απ’ τις τοξίνες των γεύσεων και των καθημερινών συνηθειών. Κι εκεί, λίγο πριν το τρίτο χιλιόμετρο, με περίμενε η μεγαλύτερη έκπληξη: ένα γουρούνι! Στάθηκε για λίγο ακίνητο, κι εγώ αναρωτήθηκα αν ονειρεύομαι. Μα όχι – ήταν στ’ αλήθεια ένα ολοζώντανο γουρούνι, ίσως άγριο, ίσως δραπέτης από κάποια φάρμα. Ποιος ξέρει πώς βρέθηκε στο μονοπάτι της Αλυκής;
Το φωτογράφισα, μα εκείνο πλησίασε, νομίζοντας πως κρατώ τροφή. Με συνόδευσε για αρκετή ώρα ώσπου, ξαφνικά, μια γάτα πετάχτηκε μπροστά του και το τρόμαξε· χάθηκε τότε μέσα στις πυκνές μερικιές που σκεπάζουν το αποχετευτικό. Η γάτα έμεινε να με κοιτάζει, με ένα βλέμμα που έλεγε καθαρά: «Πεινώ και διψώ».
Οι Καμάρες σηματοδοτούν το τέλος και την αρχή. Ένα ακόμη πρωινό ολοκληρώθηκε, διαφορετικό από όλα τ’ άλλα. Γιατί κάθε αυγή δεν μοιάζει ποτέ με τη χθεσινή.
Γιώργος Καραγιώργης 08/10/2025