Το "τζιαι"

Ω Τζύπρου μας τοπολαλιά , με ομορκιά τζιαι χάρη
περνάς που μάνα στο παιΐν ,κουλτούρας μας φεγγάρι.
Πέρασες που κατακτητές, μα όμως εν εχάχεις,
μπολιάστηκες κλονίστηκες, μαν έππεσες εστάχεις.
Γιατ΄ εν΄ οι ρίζες σου βαθκιές, στα βάθη των αιώνων
πο τούντο χώμα έβκηκες , κληρονομιά προγόνων.
Να δείχνει την ταυτότητα , πού κατοικάς τον τόπον
Όπως η φάτσα δείχνει μας ,το έθνος των ανθρώπων
Μια νέα νιώθει προσβολήν ,το τζιαι να το προφέρει,
προσέχει ποιον τα λόγια της ,άμπας τζιαι σ’αναφέρει.
Άδικα κόρη προσπαθείς, το "τζιαι" να τ’ αποφεύκεις
πεύκος η γλώσσα μας ψηλός , που κάτω εν φυτεύκεις
Τζι’ αν του λαλείς του γιόκκα σου , το "τζιαι" να το ξεχάσεις
νέα Κυπρέα όψιμη ,κρόστου να ησυχάσεις.
Κυπριακή εν προφορά , σαν ουρανός πον φεύκει
πάνω πο τούτο το νησί, θα ζιεί θα βασιλεύκει.



Θουκής 30/11/09

Χριστούγεννα

Σάββατο βράδυ στην πόλη
άδειασαν όλοι οι δρόμοι,
που νάναι άραγες όλοι
κι ξένοι μείνανε μόνοι;

Είκοσι είναι στον μήναν
με κάρτες έχουν πληρώσει,
χρήματα δεν τους εμείναν

τα έχουν δώσει στη δόση

Πώς να τα βγάλουνε πέρα
η τσέπη κρίσης το θύμα,
δεν ζει κανείς με αέρα
για ψώνια δέν έχουν χρήμα

Αύξηση στην ανεργία,
κι δουλειές είναι σε πτώση,
η μέρα μοιάζει αργία,
ερημιά όταν νυκτώσει

Στολίδια μπήκαν τα ίδια
Χριστούγεννα να μυρίσουν,
φτηνά θα πάρουν παιχνίδια
στα παιδιά για να χαρίσουν

Οι τιμές είναι στα ύψη
κρέας ψωμί και για γάλα,
στο τραπέζι ότι προκύψει
τα χρέη είναι μεγάλα

Θουκης 21/11/09

Η ζιβανία

Ένα καζάνι ζίβανα , με κούττουκους τ’ανάψαν,
ατμός εγίνετουν υγρό,
άχρωμον όπως το νερό,
με σπίρτο τζιαι με κάψαν.

Πέντε τραπέζια στην σειρά, μπροστά που το καζάνι,
ο Σταύρος φίλους σύναξε,
πο’ ούλλα τους ετοίμασε,
Τζιαι σούβλα μάνι μάνι.

Καπήρες πας τα κάρβουνα , μ’ελιάς το φρέσκο λάι ,
ντομάτες που τον Θεωρή,
με έτσι γεύση εν μπορεί,
το πλάσμα να μεν φάει.

Είχαν πο’ούλλα τα ποτά , μα πίννασιν ουίσκι,
η ζιβανία εν κλειστή,
σε μια μπουκάλα γυαλιστή,
τζ’ανέτζιστη μεινήσκει


Θουκής 24/11/09

Αφιερωμένο στον Χαμπή Αχνιώτη

Στον ηλεκτρονικό μου φίλο,
έτσι τον αποκαλώ,
να ευχηθώ οφείλω,
στην ζωή κάθε καλό.
Αφου ‘χει αφυπηρετήσει,
γερός και δυνατός,
την ποίηση να υπηρετήσει,
ο μεγάλος του καημός .
Χρόνια χαράς να έχει ,
δούλεψε αρκετά ,
θεός να τον προσέχει ,
σε ευτυχία να πετά.
Βιοπάλη απ την νιότη,
εχεις κουραστεί,
Χαμπή Αχνιώτη ,
στο ποίημα εραστή .
Νάσαι καλά να γράφεις ,
με καθαρό μυαλό,
με στίχο να περιγραφείς,
θερμά παρακαλώ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗΣ 15/08/2009

Ερωτικό

Ήτουν μέσα μια συννεφκιά, πολλά σκοτεινιασούρα,
τζ’ήβρε ο ήλιος σσιησμαδκιά ,
τζιαι χάραξε μου στην καρκιά,
το όνομα σου μουζούρα .

Που τότες σενα ΄νε κλουφά, όπου εσου της νέφκεις,
αν τα να μεταμοσχευτεί,
εν νάναι τέλεια συμβατή,
τζαι σέν εν να γυρεύκει.

Η μούγια

Είμαι μια μούγια τζιαι πετώ ,
διασκεδάζω τζιαι γελώ,
με όσα βλέπω τώρα ,
στην τάξη για μια ώρα.

Να κάμνουσιν γυμναστική,
γεναίτζιες με την μουσική,
γέλια τζιαι φασαρία,
τζι'εν βρίσκω ησυχία .

Έχουν πληθώρα τα κιλά,
τζι'αδυναμία στα γλυκά,
θέλουν να γυμναστούσι,
ισως καταλιθούσιν .

Ένα και δυο ρυθμικά,
τα χρόνια τα'χουν μυστικά ,
προσέχουν μην λυγίσουν ,
την μέση να πονήσουν .

Κοιτάζω τζιαι παρατηρώ,
απινιδωτή γυαλιστερό ,
πετώ για να προσέξω ,
τ΄ασθενοφόρον έξω.

Ακούω τες τζιαι απορώ,
σκοπό τους έχουν σοβαρό,
να χάσουσιν στα σβέλτα,
θερμίδες με κουβέντα.

Ήμουν μαζί τους το πρωί,
καφέ χαλούμι τζιαι ψωμί ,
ύστερα στο τραπέζι ,
να τρων ένα λαβέζι .

Εψές εία τα δκιό στενά,
μια μ’εκατον δέκα κιλά ,
επείεν να τζυλησει,
χαζίρι να με λύσει .

Απινιδωτής είναι μηχάνημα ανάληψης που χρειάζεται σε περίπτωση καρδιακής προσβολής είναι ικανός να επαναφέρει σε φυσιολογική λειτουργία την καρδία σε περίπτωση εμφραγματικού επεισοδίου

Το ποίμα είναι φανταστικό και καμιά σχέση δεν έχει με μύγα .Τυχόν συσχετισμός με πραγματικά γεγονότα είναι εντελώς τυχαία τζιαι απ’οσιει μούγια μουγιάζετε

Θουκής 20/11/09

Η Ευαθθία - Εποχή Αίγια Fuxia-Αίγια Φούξια

Από τα βάθη της Τουρτζιάς , ήρτασιν Καραμάνοι,

να πιάνουν φόρους που Γραικούς ,με του πασά φιρμάνι.
Σ’έναν χωρκόν εζιούσασιν , Αντώνης τζι’ Ευαθθία,
Καλόκαρτοι χριστιανοί, πο΄ σέβουνταν τα θεία.
Ήτουν μια μέρα καθαρή , αρκές του φθινοπώρου,
ανήμερα τουν η γιορτή , τ’αϊ Γιωρκού του σπόρου.
Πριν της Μενόγιας την στροφή , τζιαμέ στα πάναμπελια,
μ’ αρκάτες σύνααν ελιές , μ’ αστεία τζιαι με γέλια.
Τα σύννεφα πυκνώσασιν , σαν ήτουν μεσομέρι ,
σαν να προμήνυαν κακόν, Νάρτει σε τούν τα μέρη.
Τζιαι νάσου εμφανίστηκε , με διν αγριεμένος
Καράμανος με άππαρο , στην κόξα οπλισμένος.
Τζαι πολοήθειν τζαι λαλει του Πίτζη με το Νάμι
Πρέπει  να κάμουμεν καλα , να μεν σου βκει χαρράμι
Εγιώ που λόου σου γκιαούρ , φόρο χίτσιν  να πιάσω,
μόνο χέλει με την χανούμ , νάκκον καλαπεράσω.
Τζιαν αρνηχείς μα τον Αλλάχ , το χώμαν εν να βάψω,
κότσιηνον με το γαίμα σας, γιατ’ εν να σας ισφάξω.
Ούλλοι εφοηθήκασιν , βουρήσαν να σωθούσιν,
Μακρά που τον Οθωμανό , να φύου να χωστούσιν,
Η Ευαθθία πονηρή , είπεν εις τον μουρτάτην.
Έλα να πάμε μόνοι μας , ποτζιεί στο μπαμπούλατιν,
Τζι’ αφού τον παραπλάνησε , επήεν ταπισόν της .
ζι’άφηκε τον τζιαι κόντεψε , γιατ’ είσσιεν το σκοπό της,
τζιαι ποντηνάσσει το κουνιί , πούσιεν τζιαμέ χωσμένο.
τζιαι μια τζιαι δκιό τον άφηκεν, χαμέ γαιματομένο.
Ο άντρας της τζιτρίνισε , που είεν τούντην φάση,
λαλεί της παν τα μάλια μας ,μαζί θα μας κρεμάσει.
Από τον φόν τους φήκαν τον , ούτε που τον εχώσαν,
κολοσυρτός κατάφερε , τζιαι πήεν τζιαι τον σώσαν .
Τζιαι άμαν τζιαι ανάρρωσε , έψαξε τζιαι την βρήκε,
Μ΄ενα ασκέρι που φρουρούς , στο σπίτι της εμπήκε.
Μπροστά της εγονάτισε , τζιαι της ζητά συγγνώμη,
Χανούμ λαλεί της θαύμασα, την δυνατή σου τόλμη ,
που εν με άφηκες εμέ, εσένα να σου τζίσω,
την ράτσα σου,  τον άντρα σου , εγιώ να ατιμήσω



Τούτη εν ιστορία αληθινή , τιζ’ενδιαφέρον θέμα,
την διηγήθην η Κουκλού , χωρίς κανένα ψέμα .


Οι Καραμάνοι =είναι άγριοι άτακτοι κάτοικοι
της Καραμανιάς (Μ. Ασία), που η Πύλη έστελλε,
για να τρομοκρατούν και να κρατούν σε
υποταγή τους χριστιανούς
φιρμάνι =σουλτανικό διάταγμα
Γκιαούρ=σημαίνει άπιστος Έλληνας

Μουρτάρης= σημαίνει άπιστος Τούρκος.

Γραικός’ = είναι αρχαιότερο του ονόματος ‘Έλληνας’
Χίτσιν =τίποτε
Χανούμ = γυναίκα
Χανιμ= σύζυγος κυρία



Θουκή 16/11/09

Η τσιγκούνα

Έσσιει αρρώστια στο μυαλό , τζιαι κόσμο βασανίζει
Σκέφτεται οικονομικά
τζιαι συμφεροντολογικά
τα πάντα κανονίζει

Ξοδεύκω αποφεύκει το , εν εχθρικό το ρήμα
τσιγκούνα τζιαι πολλά σφικτή
θύμα της όποιος την δεκτεί
τζι’ αγάπη της το χρήμα

Ζητά που φίλους συγγενείς , να την φιλοξενήσουν
να τρώ να πίνει δωρεάν
να μεν φεύκει εκτός εάν
νοίκιο της ζητήσουν

Απού το χάραμα του φου , τα έσσιει σκεδιάσει
σε ποιον να πάει για φαί
τάχα πεχύμισε να δει
άμαν εν να πεινάσει

Τζιαι πέντε χιλιόμετρα , ίσσια χωρίς να πνάσει
Κοφκει να πά παρπατητή
Με ύφος του δκιακονητή
Την πείνα να δαμάσει

Κυκλοφορά ανέξοδα , που πόλη στο χωρκό της
σε κάποιο εν να φορτωθεί
τίποτε να μεν χρεωθεί
για τον προορισμό της

Τζιαι μούχτην καταφέρνει τα , να τρώει τζιαι να πίνει
εν έσσιει τσίππα αντροπή
τζιάμπα την βκάλει στην ζωή
τζι’ ούτε μπακίρα δίνει

Θουκής 11/11/09 αφιερωμένο στις σπαγκοραμμένες

Ο Λουκής

Ποιόν ατυμήχηκα τωρά ; Ποιόν θα σας περιγράψω;
Λέξεις με στίχους σε σειρά , για λόου του να γράψω.
Τι έσσιει το ξεχωριστό , που άλλους διαφέρει;
Τι κάμνει τούντον άνθρωπο , να μας ενδιαφέρει ;
Λαλείς ναν το περπάτημα , πάει κλοστρά τζιαι λάου ;
Με 'να σπασμένο λάστιχο , τράκτορ του πετρολάου
Ίσως που πάντα με μισό , μάτι που σε κοιτάζει ;
Χωρίς γυαλιά ο δύστυχος , γράμματα εν τα βγάζει
Μπορεί τζιαι να'ναι άραγες , η τσακριστή φωνή του ;
Που εν δια παμό αν δεί , ξένο για συγγενή του.
Π’ούλλο τον κόσμο ξέρει τον , τζιαι ποιός έσσειη πτυχίο.
Τζιαι σ’ ούλλα εν ενήμερος , σαν κινητό αρχείο.
Έσσιει το χάρισμα κρυφό , ζηλεύκουν το αρκόντοι
Τζι’ αν τα δόνκια τα ‘χασε , τζιαι μείνε με ‘να δόντι
Είναι νας τύπος γραφικός , με μόνη του την έννοια
Να φέρνει νέους σ΄επαφή , να κάμνει τα προξένεια.
Μια τέχνη πολλά δύσκολη , που έχουν ορισμένοι
Τόσους πολλούς ζευκάρωσε , τζαι΄ν’ ούλλοι ευτυχισμένοι
Τωρά πο’ πιαεν σύνταξη , πέρασε σ ‘αλλη φάσιν
Εν φήνει ούτε μιαν ελιά , για τα πουλιά να φάσιν
Τούτος εν πούνε ο Λουκής , τζιαι εν θέλει χουμίση
Ήτουν δίπλα του Δκιού Γιαννή , πριχού αποδημήσει .

Θουκής 09/11/09 γράφτηκε ως ένδειξη εκτίμησης στον Λουκή