Ο Παπάγιωρκης

Είσιεν ψυσσιήν με χάρισμα , αγέρωχη σαν κάστρο,

με τα πιστεύω σταθερά,

προσήλωση στα ιερά,

για χωρκανούς το άστρο

Φιλόξενος τζιαι πρόθυμος , πρώτος για να τζιεράση,

τους ξένους μα τζιαι τους γνωστούς,

σε άθεους η στους πιστούς,

θα έδινε να φάση

Αν σου ΄πεν κάποιος τίποτε , πάντα θα σε ρωτούσε,

με ένα χαμόγελο ζεστό,

μ΄αγάπη όπως τον Χριστό,

σαν φίλος σου μιλούσε

Για να σου πη για τα παλιά ,τζ΄ ΕΟΚΑΣ ιστορίες,

που ήταν τζιαι αγωνιστής,

τούντης γης βιοπαλαιστής,

γεμάτος εμπειρίες

Στον πύργο τον ενετικό, Τούρτζιοι τον βκάλαν Κούλα,

έζησε με την παπαδκιά,

τζιαι κάμασιν πέντε παιδκιά,

εθνικοφρόνα ούλλα

Ο πρωτοπόρος γεωργός , μ΄ουλλα τα κοπελλούθκια,

πανάνες τζιαι πορτοκαλιές,

πρώτος με μέσο στες δουλειές,

καρρέττας με τα βούθκια

Για την Αγία φωτεινή , ήτουν ο στυλοβάτης,

αγνός τζιαι δούλος του θεού,

στ΄ Άη Δημήτρη του ναού,

που ΄ταν ο πρωτοστάτης

Χάρισμα είσσιεν ψαλμουδκιάν, τζι΄ εκκλησιά βροντούσε,

Χριστός ανέστη εκ νεκρών,

ελάλε το τζιαι των μωρών,

το κλάμα σταματούσε

Έζησε ο Παπάγιωρκης , ενενηντάξι χρόνια,

μα θα είναι πάντα στην καρκιάν,

φάρος για την Αναφωθκιάν,

τζι μνήμη του αιώνια

Για μένα ήταν άνθρωπος , ποιο πάνω π΄ιερέας,

Ήταν μια άγια μορφή ,

από τα νύσια  στην κορφή,

τζ΄αληθινός παρέας

Στην Μνήμη του μεταστάντα Αιδεσιμότατου Παπαγεώργιου Αντωνίου ιερέα Αναφωτίας.  Γεώργιος Καραγιώργης Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου 2011