Τοπολαλιά Κυπριακή

Είπασιν ότι φθείρεται , στο παρελθόν μεινήσκει

Τζιαι σ΄ ούλους ότι εν γνωστό
το μέλλον της πως εν γραφτό
αργά να πεθανίσκει

Η τσάμπρα τζιαι ο ηλλιακός , η τάβλα τζι΄ η τσαέρα
η πρότσα τζιαι η μαντιλιά
χάνουνται λεν που την μιλιά
τζιαι σβήνουν κάθε μέρα

Σαν αιωνόβια ελιά, όσα φύλλα τζι΄αν χάσει
οι ρίζες της ποττέ εν΄λιούν
συνέχεια νέα πελιούν
τζιαι στέκει πας την πλάση

Που άλλες εμπλουτίζεται , τζιαι πάντ΄ανανεώνει
εν πλούσια τζιαι βαρετή
μαν΄ όμορφη τζιαι δυνατή
το στόμα σου γεμώνει

Ποττέ της δεν διδάχτηκε, εις την γραφή τζιαι ήχο
μ΄απού γονιούς εις τα μωρά
σαν βράχος στέκει ως τωρά
τζι ΄ευχάριστη σε στίχο

Στα μπλόκς αλλά τζαι ες.εμ.ες , ο νέος κόσμος γράφει
λέξεις πον΄ ρίζα μες τον νού
στην έκφραση του καθενού
του βκαίνουσιν ξιουράφι

Τοπολαλιά Κυπριακή , τούντου νησιού καμάρι
π΄αντέχει τζιαι υπερτερεί
τζιαι ένι σ΄ όλους φανερή
στην προφορά η χάρη

Εν΄ του Λιπέρτη ποίημα , τζιαι Παύλου του Λιασίδη
Εν΄ γλώσσα τούτου του απλού
βασανισμένου μας λαού
τζιαι του Μιχαηλίδη

Θουκής Πέμπτη, 10 Φεβρουαρίου 2011