Είσιεν ψυσσιήν με χάρισμα , αγέρωχη σαν κάστρο,
με τα πιστεύω σταθερά,
προσήλωση στα ιερά,
για χωρκανούς το άστρο
Φιλόξενος τζιαι πρόθυμος , πρώτος για να τζιεράση,
τους ξένους μα τζιαι τους γνωστούς,
σε άθεους η στους πιστούς,
θα έδινε να φάση
Αν σου ΄πεν κάποιος τίποτε , πάντα θα σε ρωτούσε,
με ένα χαμόγελο ζεστό,
μ΄αγάπη όπως τον Χριστό,
σαν φίλος σου μιλούσε
Για να σου πη για τα παλιά ,τζ΄ ΕΟΚΑΣ ιστορίες,
που ήταν τζιαι αγωνιστής,
τούντης γης βιοπαλαιστής,
γεμάτος εμπειρίες
Στον πύργο τον ενετικό, Τούρτζιοι τον βκάλαν Κούλα,
έζησε με την παπαδκιά,
τζιαι κάμασιν πέντε παιδκιά,
εθνικοφρόνα ούλλα
Ο πρωτοπόρος γεωργός , μ΄ουλλα τα κοπελλούθκια,
πανάνες τζιαι πορτοκαλιές,
πρώτος με μέσο στες δουλειές,
καρρέττας με τα βούθκια
Για την Αγία φωτεινή , ήτουν ο στυλοβάτης,
αγνός τζιαι δούλος του θεού,
στ΄ Άη Δημήτρη του ναού,
που ΄ταν ο πρωτοστάτης
Χάρισμα είσσιεν ψαλμουδκιάν, τζι΄ εκκλησιά βροντούσε,
Χριστός ανέστη εκ νεκρών,
ελάλε το τζιαι των μωρών,
το κλάμα σταματούσε
Έζησε ο Παπάγιωρκης , ενενηντάξι χρόνια,
μα θα είναι πάντα στην καρκιάν,
φάρος για την Αναφωθκιάν,
τζι μνήμη του αιώνια
Για μένα ήταν άνθρωπος , ποιο πάνω π΄ιερέας,
Ήταν μια άγια μορφή ,
από τα νύσια στην κορφή,
τζ΄αληθινός παρέας
Στην Μνήμη του μεταστάντα Αιδεσιμότατου Παπαγεώργιου Αντωνίου ιερέα Αναφωτίας. Γεώργιος Καραγιώργης Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου 2011