Τα φύλλα μεν σου φταίουσιν, μήτε κλαδκιά τζιαι κλώνοι
Τα αγκάδκια τζιαι τα λούλλουδα, κατ΄άλλο τα νεώνει
Εύρε την ρίζα του κακού, τζιαι δκιάψε στον γυρόν
της
Τα παραρίζια κόψε τα, που πάνω στον κορμόν της
Τράβα τα, βκάρ΄τα ξύριζα, τζι΄ ένα να μεν αφήκεις
Για την εσχάτην των ποινών, τούτης της καταδίκης
Τζι΄ ύστερα τράβα δυνατά, την μάνα να την βκάλεις
Τζι΄ ολόισια μες΄ της φωθκιάς, την αύρα να την
βάλεις
Για να την ζώσει μονομιάς, καρβούνι να την κάμει
Να μεν πελίσει αλλαξανά, κακόν ούτ΄έναν δράμι
Να βασιλέψει το καλό, λουλούδι της αγάπης
Να αγκαλιαστούσιν οι οχτροί, ο άσπρος τζι΄ ο αράπης
Με φκιούλι τζιαι με γιασουμί, τραντάφυλλο τζιαι δκιόσμο
μουσκοκαρφκιάν τζιαι λεμονιάν, η ομορφκιά στον
κόσμο
Θουκής 21/6/18
