Τα δόντια

Είν’ άσπρα κι’ όλα σε σειρά
Μια πάνω και μια κάτω
Κρατούν την γλώσσα σταθερά
Το στόμα μας γεμάτο

Τι όμορφα γυαλιστερά
χαρά του που τα έχει
στο γέλιο η αναφορά
ο κόσμος τα προσέχει

Είναι σκληρά και κοφτερά
το φαγητό μασάνε
στο θυμό τρίζουν φανερά
δαγκώνουν ότι νάναι

Μα δεν αντέχουν μια ζωή
τρυπάνε και σαπίζουν
έχουν του πόνου συνταγή
και τους γιατρούς πλουτίζουν

Οι τρύπες και να σφραγιστούν
τα κουνιστά αν βγούνε
με γέφυρες αν καλυφτούν
δύσκολα θα μασούνε

Μ’ ένα χαμόγελο σφικτό
στο πρόσωπο η λύπη
κρατά το στόμα μας κλειστό
έστω κι’ ένα να λείπει

Τα δόντια αν έχουν χαθεί
ένα μετά το άλλο
το πρόβλημα για να λυθεί
Θάνε πολύ μεγάλο

Θουκής 19/12/09

Ντροπή

Μεγάλη είναι ντροπή και θλίψη,
για την κατάντια που’ χει προκύψει.
Είχαμε μια σχέση τσιμεντένια ,
κ’ ήτανε η ζωή χωρίς έννοια.
Τώρα όλα θρύψαλα και σκόνη,
κι’εγωισμός λογική σκοτώνει.
Οι Χρυσόστομοι καραδοκούσαν,
στο αποτέλεσμα προσδοκούσαν.
Λόγια για μένα είπες μου είπαν,
και βγάλαμε στο νερό μια τρύπαν.
Κατάρα οι δυο σ’ ένα τραπέζι,
κ’ο κόσμος πίσω μας περιπαίζει.
Αλλού κοιτάζω να μην σε βλέπω,
νεύρα και τύψεις μαζί τα πλέκω.
Σκληρή αλήθεια χωρίς αξία,
το συμφέρον και φιλοδοξία.
Αν κάτσουμε κάτω να τα πούμε,
άκρη σίγουρα εμείς θα βρούμε.
Κρίμα για μικροπαρεξηγήσεις,
με μούτρα μια ζωή αν θα ζήσεις.

Θουκής 05/12/09