Το ξύι τρώει το αντζειόν του

Το πρόσωπο  του καθενού , είν΄ ανοικτό βιβλίο
Που εύκολα δκιαβάζεις το , τζι΄αν δεν βκάλεις σκολείο
Όσο τζι΄άν προσποιηθεί , όσον τζιαι να την κρύψει
Την ψεύτιτζην την έκφρασην , στο βάσανο στην θλίψη
Ήνταλως νοιώθει μέσα του , τζι΄ αν αμπαροκλειώσει
Θα βρει ψυσσιή κάπου σσιησμήν, να βκεί να τον προώσει
Μ ΄αλήθκειαν ολοκάχαρην, στις μούττες των μαδκιών του
Με ρότσενο χαμόγελο , σε βάρος των σσιειλιών του
Και μέσα του θα φτείρεται, θα ζιεί στο βάσανο του
Ξύι η πίκρα τζιαι ο καμός , που τρώει το αντζειόν του




Θουκής 31/10/2010