Δεν θέλω να τα ζήσω

Φίλε από τα παιδικά

Αθώα μας τα χρόνια

Σέρνεις την μνήμη ξαφνικά

Που παίζαμε στ΄ αλώνια

Δώσε μια πάσα ρε Μηνά

λόγια καταγραμμένα

Παπούτσια μπάλας τα φτηνά

Και ρούχα ξεσχισμένα

Με σώβρακο από πανί

Και λάστιχο στην μέση

μάνα και ραπτομηχανή

Το βράδυ είχαν σχέση

Στην ανηφόρα το πρωί

Με ρούχινη βαλίτσα

Και βήματα όλο ζωή

Σχολείο με την Νίτσα

Με δάσκαλο τον Περικλή

Τον άγριο τον σκύλο

Που έκανε τον Ηρακλή

Και σ΄έσπαζε στο ξύλο

Συσσίτιο στης Μελανής

για να δαμάσει πείνα

λέξη δεν έβγαζε κανείς

σ΄ ότι και να μας δίναν

Πίσω ξανά για το βουνό

τ΄απόγευμα στις πράξεις

0ύτε Σαββάτο αδειανό

θρανίον είχαν τάξεις

Τα πόδια μας είχαν φτερά

σαν κτύπαγε κουδούνι

πετούσαμε από χαρά

στην λήξη τον Ιούνη

Στην κάψα του καλοκαιριού

ξυπόλυτοι στ΄ αγκάθια

δουλειές που ήταν του χεριού

μας παίρναν στα χωράφια

Φίλε αν ξαναγεννηθώ

του πλάστη θα ζητήσω

στα ίδια μην οδηγηθώ

δεν θέλω να τα ζήσω

Θουκής Κυριακή, 30 Ιανουαρίου 2011

Αφιερωμένο στον Φίλο συγχωριανό  και συμμαθητή   Μηνάς A Ευσταθίου . Ο Μηνάς A Ευσταθίου είναι Πρόεδρος του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου και του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Πειραιά  Ειδικής Αγωγής - Εκδότης Διευθυντής του περιοδικού «Θέματα Ειδικής Αγωγής» και Σχολικός Σύμβουλος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης