Το δανεικό

Ήμουν μιτσής τζιαι πήαιννα , ανώττερο σκολείο
Τζιαι επέστρεφκα τ΄ απόγευμα. με το λεωφορείο
Κάμποσες ώρες νηστικός, χωρίς να΄ χω ευθύνη
Γιατί η τασσινόπιττα, ήτουν μισό σελίνι
Οι πρώτες λέξεις που΄ βκαλλα , από το σκαλοπάτι
--Μάνα μου σσυλλοπείνασα, κάμε να φάω κάτι
--Μα εν έχω τον γιόκκα μου ,τίποτε να σου ψήσω
Πελλέτα τζείντη όρνιχα, για να σου τηανίσω
τζι΄ολόϊσσια στην γύστη της , τζιαι σήκωνα την πάνω
Μες΄ τ΄ άσσιερα πασπάτευκα , αυκό σαν τον ζηδκιάνο
Τζιαι σκέφτουμουν τζιαι της μαμμούς, να πιάσω ΄γιώ τον ρόλο
Γιατί το άσπρο κρέμετουν , στης όρνιχας τον κόλο
--Εν αντέχω άλλο μανά , να βκεί θα πάει ώρα
Τζιαι το αρφάλι μου΄ πεσε , θέλω να φάω τώρα
--Πάαιννε στην γειτόνισσα , τζιαι πέτης να σου δώσει
Τζι΄ αύριο φρέσκα δκιώ της τα , να μέν μου μαραζώσει
--Εν να μου βάλει τες φωνές, τα δανεικά πολλίναν
Χρωστούμε τις με τα παλιά, περίτου που ντουζίνα
Άτε τζιαι πές πως μού δωκε, την πείνα να τσιλήσω
Εν έχουμε νάκκο ψουμί , τον κρόκο να βουττήσω
--Ρώτα την θκειάν Αντριανού , αν έσσιει παραπάνω
Να μας το δώκει δανικό , τζιαι δκιώ της πόν να κάμω
Εμένα εν μιαλλύτερα , τζιαι ξέρει το τζιαι τζείνι
Μα πάντα δκιά μας τα μιτσιά, τα μάλια να πολλίνει
Το δανεικό τωρασινοί, εν το΄χουν ξανακούσει
Βρήκαν τα ούλλα πόλικα, τζιαι εν το εκτιμούσει
Ήταν τα χρόνια δύσκολα, με δανικά τζιαι λία
Μα ΄τουν ποιο άνετη ζωή, γεμάτη ευτυχία



Θουκής 4 Αυγούστου 2010