Ο λαός

 

Ένας λαός που πλάστηκε να ’ναι κατατρεμμένος
σσιλιιάες χρόνια σ’ τούντη γη,
πληγώνεται, αιμορραεί
τζιαι πάντα προδομένος.

Που τζιηνιούς τζιαι αλουπούς, που σσιήλους τζιαν τους λούσεις,
που Πέρσες, Φράγκους, Ενετούς,
Άγγλους, Εβραίους, αετούς,
ελάλεν τζι ο Πανούσης.

Μάθκια έσσιει κοστέσσερα, τα φκιά του εν αντένες,
μα εν ακούει τσιμουδκιά,
ούτε που πιάνει μυρωδκιά,
τες τσάκρες τες στημένες.

Θωρεί δεξιά, θωρεί ζαβρά, στον μέσο που ρυθμίζει,
δικλά την άκρα στα δεξιά,
του χαμολιού την αλλαξιά,
τζιαι σ σσιύλλος τον γαυγίζει.

Στον καναπέ, στην κούτση του, κάμνει το παλληκάρι,
μα με την πρώτη συπεθκιά
Τρόοδος βρέθετε, παιδκιά,
που κάτω στο πεφκάρι.

Θέλει να γινεί ήρωας, το γαίμαν σαν σιωνώνει,
τραβά σε λάθη τη ζωή
τζιαι αν κοφκετε του η πνοή,
το φτύ του εν ιδρώνει.

Λάε μου, που ’σαι αμπάλατος, όσοι σου τάσσουν τρώσει,
τζιαι σύ πουκάτω στο θρουμπί
χαρεύκεσαι έναν κουμπί,
μια μέρα θα σε σώσει.

Αρκό Κυπριακέ λαέ, του κάμπου τζιαι του όρους,
που τρώεις εύκολα σανό,
σιτάρι τζιαι μαϊτανό,
τζιαι ψατζιεμένους σπόρους.

Άντεξες τόσα στα παλιά ,άντεξες στα τζιουνούρκα
όσο τζιαι να αντισταχείς
ίντζα δεν θα σσιει να σταχείς
σαν πάεις μες την βούρκα


Θουκής 30 Δεκεμβρίου 2025